❤️خلاصه:
خم که شد بب*وسدم خودمو عقب کشیدم.
هیس هیس کردم:
-منو نب*وس!
سعی کرد به زور بب*وسدم.
-ولم کن.
-خدایا! بهت نیاز دارم، همونجوری که به نفس کشیدن نیاز دارم…
مسیری از ب*وسه‌های گرسنه و تب‌دار رو روی گلوم رسم کرد.
-به اون گروپی‌ها ام همینو گفتی؟ هوم؟ اینو به یکی از اونایی که چونه‌تو، شقیقه‌تو، فکتو، اون دهن مزخرفتو ب*وسیدن بگو!
گیج شده، با اخم عقب کشید.
پیرهنمو صاف کردم و گفتم:
-صورتت پر از جای رژه رمینگتون!
با غرش ساعدشو روی لباش کشید و با دیدن رد قرمز روی پوستش با چشمای باریک شده بهش نگاه کرد. سعی کردم خودمو بکشونم طرف دیگه‌ی صندلی ولی دستش سریع اومد و دور مچم قفل شد. خش‌دار، جوری که انگار درد داشته باشه گفت:
-نکن. با من اینجوری نکن.
-من می‌خوام تو رو بب*وسم نه اونا رو!
-منم.
و با صدای خشمگینی پارچه‌ی پیراهنمو گرفت توی مشتاش و با یه حرکت جرش داد‌‌. وقتی پارچه‌شو کنار زد تا لباس زیرمو به نمایش بذاره هین کشیدم.