“تاریخ اجتماعی ایران 1” پژوهشی است از “مرتضی راوندی” که جلد نخست از مجموعه‌ کتاب‎هایی با همین عنوان را تشکیل می‌دهد و طی ده جلد، “تاریخ اجتماعی ایران” را مورد بررسی قرار می‌دهد.
“تاریخ‌ اجتماعی ایران”، مانند خاورمیانه، همواره تحت تسلط روایت‌های دوگانه مدرن‌سازی از بالا به پایین و ناسیونالیسم روش‌شناختی بوده‌ است. روایتی که گاه به گروه‌های اجتماعی فرودست پرداخته و آنها را به عنوان «طبقات خطرناک» معرفی می‌کند و در تضادی آشکار با نخبگان بورژوازی است.

پژوهش در راستای درک و دریافت موقعیت و چونگی زندگی زنان در گذشته ی ملت ها، بازکوینده ی حقایقی از روابط درونی جامعه است که به وقت خود تاریخ ساز بوده و به اعتلا یا اضمحلال ملت و دولتی انجامیده است، اما در نوشته های هیچ یک از تاریخ نویسان سنتی اثری ازآن نیست. به همین اعتبار، پژوهش درباره ی وضعیت زنان در تاریخ گذشته ی ایران نیز می تواند راهگشای درکی صحیح تر از روند تکامل اجتماعی و چگونگی مراودات درون مردی و به عبارت دیگر، تاریخ راستین مردم ایران باشد.